Onlangs was ik de hele dag met mijn schoonvader in het Endemol bolwerk in Aalsmeer. Mijn schoonvader doet al jaren mee in de Postgirocodestaatsloterij en zo, en was daarom met mij – samen met 998 andere gelukkige vaderlanders – te gast bij Linda de Mols’ miljoenenjacht. In principe kon je er 5 miljoen gulden opstrijken, maar ons bracht het slechts doorgezeten achterwerken en een zwakzinnige dag vol veel fileleed. Maar, en dat moet toch ook worden gezegd: het Haarlemmermeerringvaart lunchbuffet met bijpassende muzikale omlijsting, 30 minuten stationair roken in de geobstipeerde parkeergarage, de fles drank in oranje feestverpakking en postcodegiroparaplu maakten veel goed. Maar de grenzenloze onbenulligheid van de show brak alle records.
Vanzelfsprekend waren we erg geïmponeerd door de showgroep hooggelaarsde, kortgerokte geblondeerde kippen met genummerde koffertjes. Dat bleek later dan ook een erg belangrijk onderdeel van de dag. Ondanks dat er een uitvoerige schriftelijke en mondelinge uitleg werd gegeven bij alles wat ons de komende uren te wachten stond aan spelrondes, prijzen en spontaan geregisseerd applaus en gejuich kreeg ik de indruk dat wij de enigen waren die er geen bal van begrepen. Het klinkt wat narrig allemaal natuurlijk – waarschijnlijk omdat ik niet met een miljoentje of wat naar huis kon – maar wel alle lof voor Linda. Jammer dat ze haar bijzondere talenten op deze manier vergooit. Uitermate professioneel en ongelofelijk enthousiasmerend. Het had maar weinig gescheeld of ook wij waren zelfs in de wave gegaan en hadden ritmisch in onze handen geklapt. Maar toch platzak retour dus. En dat terwijl ik me nog zo goed had voorbereid: bij de kapper, in de wachtruimte van het Chinese restaurant in Monnickendam, in de rij bij Albert Heyn: alle Privé’s, Story’s, Actueels e.d. door gebladerd, alle nonsens, roddel en achterklap uit m’n hoofd geleerd over André Hazes, de bedroefde Rachel, hun kleine Dré en zijn ex Annie Dijkhuis. Ook ben ik niet meer te verslaan op Goede Tijden, en dat geldt evenzeer voor Slechte Tijden. Heb me natuurlijk bovenal verdiept in enkele topvoetballers en andere seksschandalen, recente liquidaties en autocoureurs, en vooral in de escapades van de Braakhovens, enkele spraakmakende Grote Graaiers en kokhalzende politici. De vraag over minister Hoogervorst had ik dan ook geheel goed en wist zelfs de betekenis van de woorden pleisteren in relatie tot kraanvogels en negligé, waarvan de connotatie me op het ‘moment suprême’ helaas ontging. Maar daarna gingen we weer diep door het stof toen ik niet op de naam van Marco van Basten kwam bij de combinatie: voetbal, regenworm en vrouw, nog nooit had gehoord welk rijwielmerk Jantje Smit bereed en zelfs niet wist dat Marjan Timmer – geheel toevallig overigens – met een mijnheer Timmer getrouwd bleek.
Vol schaamte daarom, maar wel een bijzondere ervaring rijker slopen mijn schoonvader en ik na afloop weg. Bekenden kwamen we gelukkig niet tegen. Ook waren we niet de oudste deelnemers. Pas tegen acht uur waren we weer thuis. Over brandend maagzuur, getraumatiseerde trommelvliezen en gekmakende lichteffecten wil ik het verder niet hebben.
Laat het een waarschuwing zijn.